Zo’n 23 jaar geleden woonden en werkten we in Tanzania. In Zuid-Tanzania aan de grens met Zambia. Acht jaar woonden we er. Nadien zijn we nog één keer teruggeweest in 1995.
Sinds negen jaar, hebben we twee pleegkinderen. Hun familie hebben we leren kennen in Tanzania. De broer van hun vader was onze “Nederlandse buurman”. Door hem hebben we zijn Nederlandse familie leren kennen en ook onze twee pleegkinderen.
Vorig jaar werd duidelijk dat deze twee fantastische meiden vanaf augustus 2015 hun eigen weg zouden gaan. Samen hadden we al jarenlang gedroomd om een wereldreis te maken.
Nou, dat zou een beetje veel worden. Maar Tanzania zat er zeker in.
Onze reis moest aan een aantal eisen voldoen: het moest zo veilig als mogelijk zijn en een beetje comfort was af en toe ook niet erg! We wilden ook tijd hebben om vrienden, oud-collega’s en familie van de meiden te ontmoeten.
We wisten wat we wilden, waar we naar toe wilden, maar om het zelf allemaal te organiseren was een beetje veel. We kwamen in contact met Wilma, van Droomreis Tanzania.
Met haar hebben we de reis uitgestippeld en zij heeft onze wensen vertaald in een concreet reisplan.
Van 18 juli tot 16 augustus zijn we het land doorgetrokken.
We begonnen in Dar es Salaam. Onze Tanzaniaanse vrienden en collega’s hadden we geschreven over onze komst, net als de familie van de meiden. Hun oom is inmiddels overleden, maar er zijn nog neven en een nicht. Die mensen wilden we allemaal graag ontmoeten.
En dat gebeurde ook. In het gezellige Slipway hotel kwamen op zondag onze 1e vrienden aan. Ook op maandag en dinsdag hadden we emotionele ontmoetingen met oud-collega’s, vrienden en een nicht van de meisjes.
Woensdagmorgen, 22 juli kwam Fay Amos, onze reisleider en chauffeur ons ophalen. Wij waren er helemaal klaar voor!
In de 4-wheeldrive auto vertrokken we naar Lushoto, in de Usambara Mountains. Een prachtig gebied, ook wel het Zwitserland van Afrika genoemd. Hier heeft Prins Claus vroeger nog gewoond.
Zo’n 25 jaar geleden kon je er nog Duitse straatnaambordjes tegen komen. Die hebben we nu niet gezien!
De lodge was meer dan prachtig, met een adembenemend uitzicht. ’s Avonds kregen we een heerlijke maaltijd. In Lushoto was het fris, maar daardoor konden we wel heerlijk slapen.
De volgende ochtend vervolgden we de reis naar Mambo. Wat een schitterende tocht was dat.
Mambo Viewpoint was onze overnachtingsplaats. Wat een prachtige plek. Deze lodge wordt gerund door een Nederlands echtpaar. Het mooie is dat ze de buurtdorpen betrekken bij hun activiteiten. Op het moment dat wij er waren, was er cursus voor lokale vroedvrouwen, gegeven door een Nederlandse vroedvrouw. Maar het is niet alleen dat soort activiteiten, de dorpelingen werken in de lodge, kunnen scholing krijgen in het maken van allerlei producten en die ook leveren aan Mambo Viewpoint. Mensen uit de dorpen zijn gidsen, of doen andere activiteiten. Mooi om te zien, hoe deze lodge samenwerkt met de dorpen.
We hebben wandelingen gemaakt en genoten van de rust.
Na drie dagen zijn we verder gereisd naar Same. Mijn echtgenoot was 23 jaar geleden landcoordinator voor een Belgische ontwikkelingshulp organisatie. Hij heeft diverse projecten opgezet. Een ervan was Same irrigation project. We hadden contact gezocht met dit project. We wilden zelf wel eens zien of het project nog bestond of wat er van over was.
Bij aankomst werden we hartelijk verwelkomd door de projectleider. Het project bestaat nog, maar er zijn nieuwe activiteiten bijgekomen. Een mikrokredietprogramma voor dorpelingen die een handel willen opzetten. Met het gehele bestuur van dit project bezochten we enkele dorpen, waar we de vooruitgang zelf konden zien: een mevrouw die een mooie over op krediet heeft gekocht en nu iedere dag zo’n 40 broden bakt. Het brood verkoopt ze in haar winkel, waar mensen het brood kunnen eten en er een kopje thee of koffie bij kunnen drinken.
Aan het eind van de dag werden we overladen met cadeautjes, omdat we de tijd hadden genomen de projecten te bezoeken en met diverse mensen te praten.
Daarna op naar Moshi, twee dagen rondgelopen, Moshi bekeken, naar de markt geweest. Het was weer thuiskomen!
Op 30 juli reden we naar Tarangire. Ooit waren we er al eens geweest. Het was prachtig om weer in dit park te zijn en een game drive te doen. Het is een schitterend park en je komt bijna alle dieren tegen. Onze reisleider Fay, zag uit de verte al heel veel dieren. Fay, moet zijn ogen op steeltjes hebben staan, want hij zag dieren, die wij met onze verrekijker nauwelijks konden zien! We hebben zoveel van Fay geleerd, hij weet zoveel over de dieren, de parken, maar ook over de gewoonten van de diverse stammen in Tanzania. Wij hebben daarvan genoten.
’s Avonds sliepen we in het Lake Burunge Tentenkamp. Voor dit kamp zijn geen woorden voor. Zo prachtig, zo mooi en wat een service. Een luxe slaaptent, heerlijke buffetten, zeer vriendelijke medewerkers. Door de medewerkers werden we echt in de watten gelegd.
Met een beetje pijn in het hart vertrokken we de volgende dag. Hier hadden we het best een tijdje kunnen uithouden!
Op de terugweg weer een mooie gamedrive en vervolgens door naar Mto wa Mbu.
Zo’n 26 jaar geleden waren we er ook, in de regentijd. Een en al modder, wegen waren er niet. Nu is Mto wa Mbu gelegen aan goede wegen, er is handel en er zijn veel hotels en lodges voor toeristen. Wij verbleven in het Sunbright tent. Een mooie plaats, eenvoudige tenten, kortom prima voor ons. De verrassing kwam ’s avonds. De eigenaar van Sunbright is in het verleden kok geweest. Nu kookte hij voor ons de sterren van de hemel, met groenten en kruiden uit eigen tuin. Afrikaans gerechten kregen een Europese twist, of omgekeerd. Nooit hebben we zulke lekkere ugali (het basisvoedsel, een soort van maispap, van de Tanzanianen) gegeten.
We hebben overal in Tanzania heerlijk gegeten, maar de gerechten in Sunbright waren heel erg verrassend en heel erg lekker!
De kinderen hebben met mijn partner nog een mountainbike tocht gemaakt. Dat was een schot in de roos. Ze bezochten een bananenplantage, lokale winkeltjes en zagen veel van de omgeving.
Op 1 augustus vertrokken we naar de Serengetti en verbleven in het Kati-Kati tented camp.
Het is ons een raadsel hoe onze gids de weg weet in dit prachtige stuk Tanzania en hoe hij het tentenkamp kon vinden. Maar hij bracht ons erheen! Wat hebben we genoten van de oneindige landschappen en alle wilde dieren. We hadden veel tijd, dus konden lang de dieren observeren en bekijken en natuurlijk veel foto’s maken.
Op 3 augustus werd mijn echtgenoot 65 jaar. Dat moest gevierd worden. Fay had geregeld dat er een verjaardagscake kwam, compleet met kaarsjes. Na het diner in dit – we kunnen niet anders zeggen –prachtige tentenkamp, kwamen alle medewerkers zingend en dansend binnen met de verjaardagscake. Dat was een schitterend moment. Mijn echtgenoot had niets in de gaten, toen ze voor hem kwamen staan zingen en de cake brachten, was hij er stil van. Toen hij de kaarsjes had uitgeblazen, zongen de medewerkers net zo lang door, tot hij de cake in plakjes had gesneden.
Daarna was het smullen. Het was een mooie avond. Op deze manier 65 jaar worden, zo te worden toegezongen, tja, dat vergeten we nooit!
4 Augustus vertrokken we weer. Richting Ngorongoro crater. Woorden schieten tekort om deze tocht te beschrijven. Het was zo mooi, om in deze crater rond te rijden. Te genieten van de prachtige natuur en weer van de alle prachtige dieren. Hier hebben we een neushoorn gespot. Nu hadden we dan “the big Five” gezien.
’s Avonds kwamen we aan in Tloma lodge. Ook hier waren we sprakeloos. Wat prachtig. Een prachtige omgeving, geweldige kamers, geweldig eten, ja, het was meer dan geweldig. We voelden ons echt geluksvogels. Bij de lodge is een koffieplantage en worden er groenten geteeld voor alle lodges en tentenkampen, behorend bij deze keten. Burunge en Kati-Kati valt ook onder het beheer van de eigenaren. Zij hebben zo’n 9-tal lodges en tentenkampen. Alle groenten en fruit komt van eigen kwekerijen en ook het vee hebben ze zelf.
De volgende ochtend kregen we een rondleiding door de koffieplantage en de groentekwekerij. We wandelden daarna door het dorpje en bezochten een basisschool. De schoolkinderen zongen dat het een lieve lust was. Onze kinderen mochten in de schriftjes kijken en het lesmateriaal inzien.
Dit soort bezoeken zijn de krenten in de pap. Je bent en blijft een toerist, je leert wel veel over het land. Onze meiden waren zo enthousiast dat ze dit allemaal mochten meemaken. Van het bezoek aan de school en de liedjes die gezongen werden, hebben ze een filmpje gemaakt. De liedjes kennen ze nu uit hun hoofd!
De volgende dag ging het richting Arusha. Rustig reden we erheen en zodoende konden we al flink veel van Arusha zien.
Helaas moesten we ’s avonds afscheid nemen van Fay. Zijn werk zat er op. Fay is voor ons de beste chauffeur en de beste gids in de wereld. Dat is niet overdreven. We hebben in die twee weken zoveel van hem geleerd en hij heeft ons zoveel laten zien. Fay, asante sana!
In Arusha hadden we nog enkele ontmoetingen gepland: een zoon van een vriend en een neef van de beide meisjes. Die ontmoetingen waren zo emotioneel. We moesten allemaal huilen toen we neef van de meiden ontmoeten. 23 jaar geleden hadden we hem voor het laatst gezien. Van een kleine jongen was hij een grote stoere kerel geworden. En we hadden elkaar zoveel te vertellen.
Op 8 augustus vlogen we met een kleine 13-seater naar Zanzibar. Een goede vlucht en ondanks het kleine vliegtuig hebben we genoten van de reis.
Op Zanzibar verbleven we in Uroa Bay, een schitterend resort aan het strand. Ook hier komen we woorden tekort om het te beschrijven. Het was goed om een paar dagen te luieren, te genieten van de omgeving, van het resort, de geweldige medewerkers, het eten, van de voorstellingen s’avonds, kortom we kwamen bij van alle vermoeienissen en konden lekker relaxen.
Op 13 augustus vertrokken we met de boot naar Dar es Salaam. Jaren geleden was er een kleine boot en in Dar es Salaam aangekomen, was er een klein steigertje en dan stond je meteen op straat. Nu zijn er prachtige terminals, grote veilige boten en een goede service.
We kunnen wel concluderen dat er heel veel veranderd is in al die jaren.
In Dar es Salaam hadden we nog een ontmoeting met onze beste vriend van 23 jaar geleden.
De hele dag met elkaar opgetrokken, over elkaars leven gepraat en vooral genoten van elkaar.
We hebben al veel gereisd in ons leven.
Maar we kunnen met de hand op ons hart zeggen, dat dit de mooiste reis was.
We hebben – ondanks dit lange verhaal – niet alles kunnen weergeven wat we hebben meegemaakt.
Dankzij Wilma’s droomreis hebben we een schitterende vakantie gehad. De afwisseling, de mensen die we ontmoet hebben, een inkijkje in het leven van de Tanzanianen, de vriendelijkheid van alle mensen die we ontmoet hebben, de parken, de lodges, de wandelingen, het was allemaal fantastisch.
Hier kunnen we nog jaren op teren.
Maria, Wim, Lisa en Anna.
Lid van het GGTO garantiefonds
